,,Ik maak nooit zoveel plannen. Ik zeg altijd: we zullen wel zien. Ik wil niet geleefd worden." Dat zei Christina van Lippe-Biesterfeld, prinses der Nederlanden, die vrijdag in Den Haag is overleden. Ze was 72 jaar en leed al enige tijd aan botkanker. Zij beschouwde haar ziekte als een chronische conditie, die haar aanvankelijk niet zo hinderde.
Prinses Christina was de 'grote onbekende' van de koninklijke familie, zoals ze zelf aangaf met de titel van haar CD 'The me nobody knows' - 'De ik die niemand kent'.
De deur werd alleen even op een kier gezet wanneer de jongste dochter van wijlen koningin Juliana muzikaal van zich liet horen. Vraaggesprekken hoorden bij de promotie van de CD's die ze maakte in 2000 en 2002. ,,Ik ben zelf niet iemand die graag aan de weg timmert. Zo ben ik nooit geweest," aldus de prinses.
,,Houd u bij de hoofdlijnen" is de vermaning die journalisten van haar krijgen. ,,Ik ben niet iemand die zich voor de lol laat interviewen. Over mijn privéleven doe ik geen uitspraken. Dat privéleven is mij heilig."
Om die reden vertrekt Christina in 1968 - net 21 jaar oud - naar Canada om muziek te studeren. ,,Ik wilde graag mijn opleiding volgen in een omgeving waar ik gelijk kon zijn aan de andere studenten." Ze wil ook af van het imago van het 'zielige prinsesje', geboren met een oogafwijking, doordat koningin Juliana tijdens de zwangerschap rodehond opliep.
De gezondheid van Christina, die tot 1963 Marijke heet ('een naam die niet bij mij past'), is inzet van strijd tussen haar ouders. Ze herinnert zich haar jeugd echter als 'een periode van warmte, plezier en gezelligheid'. Zielig is ze allerminst. ,,Mensen die dat zeggen, kennen me niet en weten niet hoe ik ben. (..) Je moet positief met je problemen omgaan en niet blijven zeuren of klagen. Daar word je niet sterker van."
Christina verhuist na haar studie naar New York, waar ze ook later in haar leven naar haar zin heeft. ,,Dat ik me er zo thuis voel, in sommige opzichten meer dan in Nederland, komt vooral doordat niemand me er kent. Ik ben er een kleine vis in een grote vijver. In Nederland is het toch net andersom."
In New York leert ze begin jaren zeventig de één jaar oudere Cubaanse banneling Jorge Guillermo kennen. Op Valentijnsdag 1974 wordt de verloving aangekondigd. Christina, negende in lijn voor de troonsopvolging, stelt geen prijs op parlementaire toestemming voor haar huwelijk. ,,Ik verlangde naar vrijheid." Door haar huwelijk op 28 juni 1975 is ze niet langer lid van het Koninklijk Huis. ,,Wij vertrouwen dat het een gelukkig huwelijk wordt", zegt moeder koningin Juliana.
In 1996 - het paar woont met hun kinderen Bernardo, Nicolás en Juliana dan alweer twaalf jaar in de voor hen met veel rumoer gebouwde Villa Eikenhorst in Wassenaar - volgt de scheiding.
Jorge Guillermo krijgt zwijggeld, vertrekt uit Nederland en raakt anders dan bijvoorbeeld de van Irene gescheiden prins Carlos Hugo buiten beeld. Christina begint aan een nieuw leven, waarin muziek centraal staat. ,,Zang vormt een essentieel deel van mijn leven. Ik loop de hele dag te zingen. Dat gaat gewoon vanzelf," vertelt ze daarover.
Muziek brengt haar ook weer even op de voorgrond in Nederland, bij de uitvaartdiensten van haar ouders zingt ze in de Nieuwe Kerk. 'Dapper', vinden de recensenten. In New York geeft ze ook zogenoemde 'sound-healing' sessies. ,,Muziek kan mensen bevrijden van opgekropte emoties. Ik help mensen die zeggen niet goed in hun vel te zitten. Muziek kan dan wonderen voor hen doen," aldus Christina.
,,Ik beweeg me graag in de anonimiteit, waar die lading van prinses-zijn er niet is. Waar ik mensen kan ontmoeten en mensen mij aardig vinden om mijzelf, niet om wat ik ben."
© RB Hans Jacobs; Beeld: screenshot, RTL, © RB Marius Cirtiu; MPE Patrick van Katwijk
lieve koninklijke familie ik wil u graag uit de grond van mijn hart condoleren met het verlies van uw zuster en tante, maar vooral wil ik haar kinderen condoleren met het verlies van hun moeder.
Heel veel sterkte en steun,
mevrouw Poppelaars
Geplaatst door: Mevrouw Poppelaars | 16 augustus 2019 om 10:35