Christina over haar leven: ‘Prinses zijn is een niet verdiende handicap’

‘Prinses zijn is een niet verdiende handicap’, zei de in 1947 als Maria Christina geboren jongste dochter van koningin Juliana en prins Bernhard. Ze werd geboren met nog een tweede handicap. Christina heeft namelijk een ernstige oogafwijking doordat haar moeder tijdens de zwangerschap rodehond heeft opgelopen. Die aangeboren handicap bepaalde niet alleen de levensloop van de prinses, maar tijdens haar eerste levensjaren ook het leven op en rond Paleis Soestdijk.

Oogoperaties hadden geen nut, misschien dat een gebedsgenezeres als Greet Hofmans wel kon helpen, zo dachten aanvankelijk de koninklijke ouders. Het hielp niet, maar de in 1948 als koningin aangetreden Juliana bleef hangen aan Hofmans, die uiteindelijk met grof geweld van de kant van de prins en met hulp van een commissie van wijze mannen en ingrijpen van het kabinet buiten de paleishekken moest worden gezet.

De zogenoemde ‘Hofmans affaire’ deed het huwelijk van Marijke’s ouders wankelen, en het jonge meisje dat letterlijk met vallen, opstaan en veel stoten haar weg vond door de gangen van Soestdijk, moet de spanningen hebben gevoeld. Wellicht dat in die jaren al de mening post vatte om voor de rest van haar leven een eigen koers uit te stippelen, weg van de koninklijke wieg, weg van het gluren van de Nederlandse buren. ,,Hier kan ik een nummer zijn’’, stelde ze later tevreden vast over woonplek New York.

Vanwege de bijna blindheid was het ook wel duidelijk dat de prinses die begin jaren zestig haar ‘kinderachtige’ roepnaam Marijke inruilde voor Christina, geen rol zou spelen in het ‘koninklijk bedrijf’, zoals zus Margriet dat haar hele leven wel heeft gedaan.

Al vroeg ontdekte Christina de muziek als interesse en passie, en later ook als vocatie. Na een muziekopleiding in Montreal, ver weg van de spiedende blikken van het publiek, vestigde ze zich in New York. Daar leerde ze haar latere echtgenoot Jorge Guillermo kennen, met wie ze drie kinderen kreeg: Bernardo, Nicolas en Juliana.

In die jaren werd de anonimiteit eigenlijk alleen doorbroken door de aanwezigheid bij het verjaardagsdefilé voor de koningin op Soestdijk. Pas toen het gezin zich in Wassenaar vestigde en daar Villa Eikenhorst liet bouwen was er weer (ongewenste) aandacht voor Christina. Die nam het ogenschijnlijk niet zo nauw met bouw- en landschapsregels, en toen het huwelijk in 1996 in een echtscheiding eindigde en de inboedel werd geveild, stond de prinses volop in de schijnwerpers.

Uitwijken naar New York en later naar Londen en Italië bracht rust, al was er boven de Koninklijke Stallen in Den Haag wel een appartement voor haar ingericht. Bij de belangrijkste familiefeesten ontbrak ze nooit.

Via de muziek werd het publiek herinnerd aan het bestaan van Christina, die voor de verkoop en promotie van twee cd’s weer even graag prinses wilde zijn en zelfs een serie interviews gaf. Opvallend en eigenlijk ook ontroerend was haar zingen in 2004 bij de uitvaart van zowel haar moeder als haar vader.

Dat ze daarna het geld uit de erfenis met hulp van het paleis en instemming van de fiscus, als ingezetene van Engeland, op het belastingvriendelijke Kanaaleiland Guernsey parkeerde, zorgde nog even voor een mediarelletje. Ook de recente veiling van kunst zorgde voor ophef.

De bevestiging eigenlijk van de wetenschap dat Christina in Nederland nooit ‘een nummer’ kon zijn.

Prinses Christina overleed vrijdag op het terrein van paleis Noordeinde en wordt in besloten kring gecremeerd.