Verrassingen zijn er altijd, over de inhuldigingsceremonie in Japan

India en Maleisië hadden me in slaap gesust. Mooi, zelfs heet weer. Zonneschijn. Geen jas of paraplu nodig. Het was dinsdagmorgen dan ook schrikken toen ik vanuit mijn hotel naar buiten ging. Het hoosde. Ik had dat natuurlijk al kunnen verwachten. Het hoteldak lekte en het tweede bed in de slaapkamer had al het nodige regenwater opgevangen.

Verrassingen zijn er altijd.

Op straat was het rustig. De inhuldigingsdag is een vrije dag. Dat scheelde in de metro en trein. Niet duwen en sjorren, maar gewoon zitten en redelijk snel naar het ontmoetingspunt voor de buitenlandse media even buiten het Keizerlijk Paleis. Gelukkig kwam ook nu de regen met bakken uit de lucht, zodat ik kletsnat bij de veiligheidscontrole aankwam. Daar mocht je in de regen even wachten.

Regen beheerste verder de rest van de morgen. De perskaart gaf toegang tot de binnenplaats van het paleis. Links van mij de staatszaal, waar de troon en de 'august seat' van het keizerspaar stonden opgesteld. Uit het zicht. Rechts de galerij of zaal met de buitenlandse genodigden, die dus achter glas, over de binnenplaats heen naar de overkant moesten gluren om iets van de plechtigheid te zien.

Wie niet van koninklijke bloede was, zoals bijvoorbeeld de presidenten van Nepal en Brazilië, had pech. Zij waren aangewezen op de strategisch opgestelde monitoren. Vooruit kijken leverde een blik op de muren van de staatszaal op. Aan de andere twee kanten van de binnenplaats zaten Japanse genodigden - achter mij de ouders van keizerin Masako - naar de tv-schermen te kijken.

Vanwege de regen werd de ceremoniële wacht op de binnenplaats teruggetrokken. Zij hielden het pak droog maar dat konden de arme cameramensen en fotografen niet zeggen. Die kwamen rond half elf bij hun werkplek - 2,5 uur voor het begin van de ceremonie. En laat de perstribune nu net onder de dakrand zijn neergezet: precies daar waar al het water van het dak gutste...

Ik was recalcitrant en wist met enige welgekozen woorden de Japanners te bewegen om de 'pen journalists' te laten wachten onder een overkapping. Koud en winderig, maar relatief droog. Een van de gebruikte argumenten: in de regen wordt het opschrijfboekje kletsnat en dan kan ik mijn werk niet doen. De tijd werd verdreven met een alleraardigste discussie met de collega uit Nepal.

Het was sowieso een bont gezelschap in het persvak, met slechts twee buitenlandse penjournalisten (zo noemen de Japanners dat, met de implicatie dat deze alleen een pen en nimmer een camera (telefoon) ter hand neemt) en fotografen uit onder meer Bhutan, Brunei, Cambodja, Marokko en Qatar.

Enfin.

Even dacht ik met de poolkaart een gifpil te hebben gekregen want bij de briefing werd min of meer gezegd dat er vanuit die positie niets te zien zou zijn. Uiteindelijk viel het honderd procent mee. De zon ging schijnen op het moment dat ik het persvak in moest, net voordat koning Willem-Alexander en koningin Máxima hun opwachting maakten, en op de gasten had ik redelijk goed zicht.

Toen was het tijd voor een quickscan van de genodigden. De koninklijke gasten namen een voor een hun plek in. De koningsparen van Swaziland en Tonga, Bhutan en België, koning Carl Gustaf en kroonprinses Victoria, en als allerlaatste sultan Hassanal Bolkiah en zijn superster zoon prins Abdul Mateen.

Om de ceremonie te zien moest ik mijn toevlucht nemen tot de livestream van persbureau Reuters, dat de beelden van het paleis overnam. Het had wel iets surrealistisch. Je staat midden in de plechtigheid, in het paleis, maar buiten, en op enkele tientallen meters speelt zich af wat je via de tv moet bekijken. Maar veel dichterbij was niet mogelijk.