Amalia laat een beetje van zichzelf zien

Het koninklijke nieuws wordt dinsdag min of meer beheerst door prinses Amalia – door veel media en ook door Claudia de Breij abusievelijk aangeduid met ‘kroonprinses.’ Aanleiding voor de tsunami aan berichten over de Prinses van Oranje is het verschijnen van het boekje ‘Amalia’ – de weerslag van gesprekken die De Breij de afgelopen maanden voerde met de oudste dochter van Willem-Alexander en Máxima.

Het 112 pagina’s tellende geschrift past in de traditie van eerdere uitgaven aan de vooravond van de achttiende verjaardag van Amalia’s vader (in 1985) en haar grootmoeder in 1956. Renate Rubinstein had 88 pagina’s om de toekomstige koning te portretteren, Hella S. Haasse gebruikte 134 pagina’s voor prinses Beatrix.

Het is een open deur om te zeggen dat we dankzij de publicatie meer te weten zijn gekomen over Amalia die op 7 december meerderjarig en troongerechtigd wordt. Er was amper wat over haar bekend, dus alle informatie is méér informatie.

Willem-Alexander en Máxima hebben hun dochters consequent en fanatiek afgeschermd van de media, en Amalia laat in het boekje weten dat fijn te hebben gevonden. Al die aandacht is nergens goed voor. ,,Dat is straks helemaal zo. Dan kijkt iedereen naar je of je een goudvis op je hoofd hebt. Dat is nu al zo als ik met mama de stad in ga.”

Amalia vond het boek overigens aanvankelijk maar onzin. ,,Wat heb ik gepresteerd. Je bent geen Nelson Mandela, dat je apartheid de wereld uit hebt geholpen. Waarom nu al een boek?” Gaandeweg het project dat in maart al begon, werd ze enthousiaster en streefde ze ook naar volledigheid. In een dinsdag verschenen filmpje zegt ze het resultaat wel ‘cool’ te vinden en benieuwd te zijn naar wat ze er zelf over veertig jaar van zal vinden.

Het is in elk geval een aardig ‘snapshot’ zoals Amalia zelf ook zegt.

Veel onderwerpen komen aan bod, al worden ze niet echt uitgediept. De lezer zou regelmatig willen dat Claudia de Breij eens doorvroeg en Amalia nog eens wat meer aan het woord zou laten. Maar misschien is dat ook teveel gevraagd voor een jonge meid van zeventien jaar, al weet die al aardig wat ze wil en heeft ze zich al een aantal jaren geleden verzoend met haar ‘lot’ of toekomstige rol.

De actie van ‘Republiek’ om haar daarvan te bevrijden - #FreeAmalia – is aan haar niet besteed, maar ze maakt zich er ook niet druk om. ,,Ze mogen het best doen hoor, dan ga ik door met leven. Maar de monarchie is zoveel groter dan mijzelf. Ik ben geboren binnen een leven en dat heb ik geaccepteerd. Ergens blijft het altijd nog lastig. Maar aan de andere kant heb ik het al volledig geaccepteerd. Het gaat over zoveel meer dan over mijzelf.”

Amalia is een perfectionist en lijkt op haar oma Beatrix, al ziet ze zichzelf als iets meegaander dan de voormalige koningin. Ze houdt niet van conflicten en laat confrontaties met haar ouders graag over aan de van ander hout gesneden prinses Alexia. ,,Ik was nooit de rebel, heb nooit problemen gemaakt om problemen te maken. Ik vind ruzie sowieso heel irritant. En qua opvoeding van mijn ouders heb ik gewoon het idee dat ze me een doel geven, om mezelf te verbeteren en een goed mens proberen te zijn.”

Echt gelovig is ze niet. Ze heeft wel het gevoel dat er iets overkoepelends is ,,dat ik voor het gemak God noem. Maar ik kan er geen naam aan geven en ik heb die behoefte ook niet.” Mensen die zeggen dat ze in naam van God iets doen, zijn bij haar helemaal aan het verkeerde adres. ,,Kom bij mij niet aan met ‘God wou dat ik het deed’. Je bent zelf verantwoordelijk.”

Er wordt gepraat over kleding en de adviezen van Máxima, liefde voor tiara’s, paardrijden - ,,Op een paard ben ik het meest wie ik ben. Als je me echt wilt leren kennen, moet je me zien rijden.”- zingen, vriendjes – Duitse jongens zijn minder lomp dan Nederlandse – de verantwoordelijkheid voor het ondertekenen van wetten, de aprèskimuziek waarmee ze wakker wil worden, sporten, maar ook over het inroepen van hulp wanneer je met jezelf in de knoop zit.

,,Ik vind het geen taboe. En geen probleem om dat in het openbaar te zeggen. Soms word het me allemaal teveel en dan praat ik met iemand. Als ik er behoefte aan heb, maak ik een afspraak. Even je hart luchten en dan ben ik weer voor een maand klaar. Af en toe praten met een professional vind ik heel normaal, zeker ook na wat er met mijn tante is gebeurd. Iedereen praat over gezond eten en sporten. En dat ís ook heel belangrijk. Maar hoe belangrijk is het om je mentale gezondheid bij te houden. Het een kan niet zonder het ander.”