Op de Dam in Amsterdam lokte en lonkte woensdag bij het begin van het staatsbezoek uit Italië de tentoonstelling over koningin Juliana in de Nieuwe Kerk. De verslaggever was eerder uitgenodigd voor een voorbezichtiging en kon de opening door prinses Beatrix bijwonen, ware het niet dat beide plaatsvonden tijdens het staatsbezoek aan Zweden.
Toen de militaire detachementen zich klaar maakten om af te marcheren, richtte de verslaggever zijn eerste stappen richting Melly’s Cookiebar, ingebouwd in de Nieuwe Kerk, voor koffie en opwarmen. Melly’s heeft koningin Máxima als vaste klant, vanwege de daar in huis gemaakte Argentijnse alfajores.
Maar daarna wachtte de tentoonstelling. Het is niet zo zinvol er een oordeel over te vellen. De verslaggever vindt de Nieuwe Kerk bijvoorbeeld bijzonder onhandig en onprettig als tentoonstellingsruimte. Dat is natuurlijk maar een persoonlijke mening. Voor déze expositie echter is de kerk uitermate geschikt: hier immers werd Juliana op 6 september 1948 ingehuldigd.
De eerste opstelling die bezoekers te zien krijgen is in dat verband ook zeer geslaagd: een levensgrote afbeelding van Juliana’s eedaflegging, de destijds gebruikte stoelen, haar inhuldigingsjurk, zonder ‘kroningsmantel’. Daar tegenover de Crème Calèche, het inhuldigingsgeschenk uit 1898 van koningin Emma aan haar dochter koningin Wilhelmina. Enkele dagen eerder poseerde het huidige koninklijke gezin daar nog voor.
Vervolgens wordt de bezoeker meegenomen door het leven en de ‘Eeuw van Juliana’. Het moet gezegd: de Koninklijke Verzamelingen zijn zeer royaal geweest met het uitlenen van ‘ditjes en datjes’ uit de eigen collectie. Kledingstukken, brillen, speelgoed, foto’s, geschenken en documenten. Aan de reacties te horen leiden die tot herkenning en vertedering – het woensdag aanwezige publiek had heel duidelijk Juliana nog als vorstin meegemaakt.
Wie gebruikt maakt van de audiogids krijgt veel tekst en uitleg en daar werd ruim gebruik van gemaakt. Nadeel: mensen blijven lang voor de vitrines en voorwerpen staan, waardoor anderen slecht zicht hebben. Het loopt niet door zogezegd, zeker niet als het drukker is. Te lezen is er minder, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door het werkelijk prachtige boek ‘De eeuw van Juliana’ dat tegelijkertijd is uitgekomen. Smullen!
De purist merkt in de tentoonstelling (en het boek) wel een aantal foutjes op, zoals de datum van het eerste staatsbezoek aan Suriname of het feit dat dit een officieel staatsbezoek zou zijn geweest. Onzin natuurlijk. Een staatsbezoek is per definitie officieel. De toevoeging is overbodig. In het boek zijn eerste visites (1955, 1965) aan Suriname ook al officiële staatsbezoek, maar dan kan helemaal niet. Een staatshoofd kan niet op staatsbezoek gaan in eigen land/koninkrijk. Dat zou betekenen dat Juliana op bezoek ging bij zichzelf.
Maar dat zijn details, al mag je beter verwachten. De Juliana-generatie zal plezier beleven aan de nog tot 10 april lopende tentoonstelling, juist omdat het ook een tijdreis is door het eigen leven, wanneer dat tijdens Juliana’s lange leven (1909-2004) ook mag zijn begonnen. De verslaggever heeft haar in 1963 op Prinsjesdag voor het eerst gezien en daarna nog een keer heel bewust in september 1967, voor de doop van prins Willem-Alexander.
En zo zullen er meer bezoekers zijn met herinneringen. En wie na 1975 of daaromtrent is geboren, of na de eeuwwisseling, die kan hier kennismaken met een lang vervlogen tijd en op aardige manier meer leren over een ‘ander Nederland.’ Dat Juliana af en toe wel erg ‘bijzonder’ wordt gemaakt en 'wit gewassen', moet de tentoonstellingsmakers maar worden vergeven.
Tip: de museumwinkel van De Nieuwe Kerk heeft onder meer een mooie selectie boeken en ansichtkaarten die met Juliana en het koningshuis te maken hebben.
© RB Hans Jacobs; Beeld: © RB
Reacties