Van India via Kuala Lumpur naar Japan. Van staatsbezoek, via een kijkje bij de expositie over het nieuwe Maleisische koningspaar naar de inhuldiging of intronisatie van de nieuwe keizer. Ik zou deze combinatie niet hebben bedacht - althans niet meteen achter elkaar - maar zo lopen die dingen af en toe.
Ik was bijvoorbeeld graag nog even in de Indiase deelstaat Kerala gebleven om wat rond te kijken. Bij een staatsbezoek is daar geen ruimte of tijd voor. Voor het begin van de vijfdaagse visite van koning Willem-Alexander en koningin Máxima kon ik wel een paar dagen 'kennismaken' met India inplannen, waardoor het 'India gevoel' toch iets werd vergroot.
Bij de voorbereiding wist ik al dat de inhuldiging in Japan in de week na het staatsbezoek zou zijn. Het was dan ook belangrijk om in een vroeg stadium te weten waar in India de reis van het koningspaar zou eindigen, zodat ik kon kijken naar de doorreis mogelijkheden.
Kuala Lumpur was één van de opties. Met als bijkomend voordeel dat de tentoonstelling in het voormalige koninklijk paleis kon worden bezocht. Dat was zaterdag na aankomst en inchecken bij het Melange hotel - dat van de komst om 8 uur geen punt maakte - de eerste avtiviteit.
Daarna wilde een Maleisische vriend samen gaan lunchen. Ha! Maleisisch eten, dacht ik. ,,Dat eet ik altijd al", meende de vriend. Hij wilde naar de échte Italiaan, restaurant Luce. Aan tafel bleek de ware reden: de meeste vrienden die hij heeft zijn vegetariër. Die willen dus geen kaas-ham-salamiplank uitproberen. Dit was zijn kans dat nu eens wel te doen!
Zaterdagavond was de eerste keer in meer dan een week dat ik redelijk vroeg naar bed kon. Belangrijker nog: zondagochtend kon voor het eerst sinds vertrek naar India worden uitgeslapen. De voorgaande dagen - nachtvlucht uit Kochi niet meegerekend - was het slechts een ongezonde vier à vijf uur. Met steeds vroeg op pad, en vaak na middernacht terug in het hotel.
Kuala Lumpur stelde verder niet teleur. Het is een altijd prettige halteplaats, net als Singapore overigens. Aan het einde van zondagmiddag, terwijl ik me klaar maakte voor door de doorreis naar Japan, kwam er een verrassend en opwindend bericht uit Den Haag: het had het Keizerlijk Hofagentschap behaagd om de Nederlandse verslaggever een toegangsbewijs te geven voor de 'Sokuirei-Seiden-no-gi' - de ceremonie - en twee galabanketten. WOW!
Daar had ik - en niemand eigenlijk - rekening meegehouden. Vooraf leek een plekje langs de route van de rijtoer en toegang tot het perscentrum het hoogst haalbare, en na het uitstel van die rit bleven alleen de 'sfeer' en het mediacentrum over.
Japan immers had maar een handvol perskaarten beschikbaar en met vertegenwoordigers uit 200 landen lag het niet meteen voor de hand dan één van de naar verluidt 13 plaatsen naar Nederland zou gaan. Maar achter de schermen is met succes gelobbyd, zo bleek dus.
Een unieke kans, al heeft het voor het werk ook nadelen. Meeschrijven met de televisie-uitzending - standaard praktijk tegenwoordig - is er niet bij. De 'pen journalist', zoals de functie in Japan heet, zal zich ongetwijfeld lang van tevoren moeten melden (Update: om 9 uur voor de ceremonie van 13 uur) en ook niet snel weer buiten het afgezette gebied geraken.
Een snel verslag zit er dus niet in. Maar een bijzondere waarneming wel. (Update: één van de posities is het kijken naar een monitor in de persruimte, de ander is buiten).
Na de kroning van koning Siaosi Tupou V in Tonga in 2008 nu dus de intronisatie in Japan. Ik gebruik dat 'ouderwetse' woord met opzet (en na ruggespraak met de Taalunie) omdat het goed uitdrukt wat er gebeurt: de keizer verklaart aan het volk en de wereld dat hij op de troon is gekomen.
Het beloven in elk geval opnieuw volle dagen te worden.
© HJ
Laatste reacties