ROYALBLOG.NL

Felipe bij inauguratie president Ecuador

Ecuador heeft sinds maandag een nieuwe president. In de Asamblea Nacional in Quito heeft Guillermo Lasso Mendoza de eed afgelegd als opvolger van president Lenín Moreno. De Spaanse koning Felipe behoorde tot de eregasten bij de plechtigheid.

De Spaanse koning was een dag eerder aangekomen in het Zuid-Amerikaanse land. Zondag had hij eerst een kennismakingsgesprek met het aanstaande staatshoofd en daarna had Felipe een ontmoeting met de vertrekkende Lenín Moreno. Ook woonde hij een staatsbanket bij in het regeringspaleis Carondelet.

Koning Felipe was niet het enige buitenlandse staatshoofd dat naar Quito was gekomen. Ook de presidenten Jair Bolsanaro van Brazilië, Luis Abinader van de Dominicaanse republiek en Jovenel Moise van Haïti waren bij de ceremonie.

Met zijn aanwezigheid bij de inauguratie zette Felipe een in 1996 begonnen traditie voort. Vanaf dat jaar werd hij er door zijn vader koning Juan Carlos op uit gestuurd telkens wanneer in Latijns-Amerika een nieuw staatshoofd de eed aflegde.

Felipe leerde op die manier alle achtereenvolgende Latijns-Amerikaanse leiders kennen en berichtte persoonlijk aan zijn vader over de gesprekken en ontmoetingen. Die kennis benutte Juan Carlos dan weer voor de toen nog jaarlijkse Ibero-Amerikaanse topconferenties.

Voor Ecuador is het pas de tweede keer dat een koning van Spanje op visite is, ook al gaat het niet om een staatsbezoek. Juan Carlos was de eerste.

© RB; Beeld: @ Casa Real 

Koning Felipe twee dagen in Ecuador

Koning Felipe is zondag en maandag in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Daar wordt de nieuwe president Guillermo Lasso Mendoza geïnstalleerd en afscheid genomen van diens voorganger Lenín Moreno.

Met zijn aanwezigheid bij de inauguratie zet Felipe een in 1996 begonnen traditie voort. Vanaf dat jaar werd hij er door zijn vader koning Juan Carlos op uit gestuurd telkens wanneer in Latijns-Amerika een nieuw staatshoofd de eed aflegde.

Felipe leerde op die manier alle achtereenvolgende Latijns-Amerikaanse leiders kennen en berichtte persoonlijk aan zijn vader over de gesprekken en ontmoetingen. Die kennis benutte Juan Carlos dan weer voor de toen nog jaarlijkse Ibero-Amerikaanse topconferenties.

Even leek het erop dat Juan Carlos en Felipe van plek zouden wisselen toen Juan Carlos in 2014 troonsafstand deed. De koning-emeritus werd inderdaad een aantal keren afgevaardigd naar een inauguratie, maar inmiddels doet koning Felipe het weer zelf. Zijn vader is immers ook echt met pensioen – om over zijn beschadigde imago maar niet te spreken.

Zondag heeft Felipe in het Carondelet-paleis een ontmoeting met uittredend president Lenín Moreno. Maandag is de eedaflegging door de nieuwe president van Ecuador.

Voor Ecuador is het pas de tweede keer dat een koning van Spanje op visite komt, ook al gaat het niet om een staatsbezoek. Juan Carlos was de eerste.

© RB; Beeld: @ Casa Real 

Spaanse Belastingdienst eist uitleg koning Juan Carlos over schuldvereffening

De Spaanse Belastingdienst heeft koning-emeritus Juan Carlos tekst en uitleg gevraagd over de betaling van 4,4 miljoen die hij in februari heeft gedaan aan de fiscus. Die wil weten waar hij dat geld vandaan heeft, zo meldt El Confidencial.

Juan Carlos maakte het geld over om mogelijke vervolging voor belastingontduiking te voorkomen. De koning had jarenlang geprofiteerd van financiële steun van vrienden voor het maken van reizen, zonder dat als inkomen op te geven.

In Spanje is het mogelijk om vervolging te voorkomen door voor de juridische procedure is begonnen alsnog aangifte te doen en het verschuldigde bedrag te betalen - inclusief een fikse boete. Dat heeft Juan Carlos in februari gedaan, maar nu wil de Belastingdienst weten hoe hij aan die 4,4 miljoen is gekomen. Mogelijk ook van vrienden.

De in 2014 teruggetreden koning had in december ook al 678.393 euro belastingschuld vereffend – dat zou gaan omdat hij gebruik had kunnen maken van niet op zijn naam staande creditcards, die door de Mexicaanse zakenman Allen Sanginés-Krause werden gedekt.

In de periode 2016-2018 zou hij daar royaal gebruik van hebben gemaakt, zonder de opgenomen bedragen als gift aan te geven bij de Belastingdienst. Omdat de schenking in een aantal jaren meer dan 120.000 euro bedroeg, beging Juan Carlos een misdrijf waarvoor hij vijf jaar gevangenisstraf kon krijgen

Juan Carlos verblijft sinds begin augustus 2020 in Abu Dhabi, waar hij in een villa woont na eerst een tijdje in het luxueuze Emirates Palace hotel te hebben gelogeerd. Maar uit privacy-overwegingen is hij verhuisd. Afgelopen weekeinde kreeg hij daar bezoek van zijn dochters Elena en Cristina.

© RB

Adviseurs Juan Carlos praatten niet over belastingaangifte

Financiële en juridische adviseurs van de Spaanse koning Juan Carlos die kennis hadden van zijn geheime bankrekening in Zwitserland hebben hem nimmer de raad gegeven het daar geparkeerde geld aan te geven bij de Spaanse Belastingdienst. Daaer bemoeiden ze zich ook niet mee blijkt uit het verslag van een verhoor van de Zwitserse aanklager Yves Bertossa waarop de krant El País beslag heeft weten te leggen.

De nu in Abu Dhabi verblijvende koning-emeritus – Juan Carlos trad in 2014 af ten gunste van zijn zoon Felipe – opende in 2008 bij de bank Mirabaud een rekening op naam van de stichting Lucum. De inleg was 65 miljoen euro. Die had Juan Carlos cadeau gekregen van de toenmalige Saudische koning Abdullah.

De Zwitserse en Spaanse justie onderzoeken nu of daar een tegenprestatie tegenover stond, zoals bijvoorbeeld hulp bij het verkrijgen van het contract voor de aanleg van een hogesnelheidslijn in Saudi-Arabië. Bertossa bekijkt of er sprake is van witwassen, waarvan de bank wordt verdacht. Op zijn vraag aan het gezelschap dat bij de rekening was betrokken of ze ooit navraag hadden gedaan of de koning belasting had betaald over het geld, antwoordde iedereen min of meer hetzelfde: 'geen idee', 'nooit over gesproken', 'kan ik me niet herinneren'.

De rekening werd in 2012 opgeheven en het geld werd overgemaakt naar de Bahama's, met de toenmalige vriendin van Juan Carlos, Corinna Larsen, als ontvanger. Ook toen heeft de koning geen aangifte gedaan ondanks het feit dat Spanje toen net een belastingamnestie had afgekondigd. Hij vond het wel verstandig om het geld weg te halen uit Zwitserland.

Er zat automatische uitwisseling van (belasting)informatie tussen Zwitserland en Spanje aan te komen. “De aanwezigheid van dat account was een tijdbom. Daar wilde hij vanaf komen”, aldus Dante Canonica, destijds directeur van de Fundación Lucum.

© RB

Koningsdag blijft een uniek volksfeest

Koning Willem-Alexander heeft na 2014 een nieuwe invulling gegeven aan de nationale viering van zijn verjaardag, althans voor wat betreft het zelf 'meevieren' daarvan in het land. Koningsdag (en de voorloper Koninginnedag) is een uniek fenomeen, zoals blijkt uit een rondgang langs de Europese monarchieën.

BELGIË

Weken van tevoren kaarten halen om de koninklijke familie in een flits voorbij te zien wandelen? In Woudrichem gingen in 2007 duizenden entreebewijzen voor de vesting over de gemeentebalie, maar in België loopt niemand warm voor de Saksen-Coburgs, zeker de Vlamingen niet.

De nationale feestdag op 21 juli is ook nooit echt 'nationaal' en met uitzondering van het 'bal' in de Marollen op de avond ervoor, is er ook niet echt sprake van 'feest'. 'Sire, er zijn geen Belgen' heet het immers. Een Koningsdag is er overigens wel, op 15 november, maar daar blijft de koning bij weg.

DENEMARKEN

De verjaardag van koningin Margrethe op 16 april is buiten coronatijd aanleiding voor een korte vreugde-explosie voor slot Marselisborg of paleis Amalienborg, waar de vorstin (81 inmiddels) met haar gezin om klokslag twaalf uur even op het balkon verschijnt.

De koninklijke garde brengt een saluut, de duizenden belangstellenden die dan net lunchpauze hebben, zingen en juichen Margrethe toe en dan is het alweer voorbij. Alleen in kroonjaren wordt er royaler uitgepakt en kan er ook een rijtoer bij.

GROOT-BRITTANNIË

Een intiem dineetje thuis op Windsor Castle, zo viert koningin Elizabeth II (95) op 21 april haar verjaardag het liefst. De fanfare rukt normaal gesproken pas uit op de tweede zaterdag van juni, The Queen's Official Birthday.

Dan wordt met een grote militaire parade - Trooping the Colour - en aansluitende balkonscene de koninklijke verjaardag gevierd. Andere festiviteiten, zoals in Nederland, zijn er alleen bij bijzondere jubilea, zoals het diamanten regeringsjubileum in 2012. Dit jaar echter wordt er niks gevierd.

LIECHTENSTEIN

Vorst Hans Adam II (76) volgde bij zijn aantreden in 1989 het voorbeeld van koningin Beatrix en handhaafde de 'Staatsfeiertag' aan de vooravond van zijn vaders verjaardag. De Liechtensteiners verzamelen zich op 15 augustus al vroeg op de weide voor het slot in Vaduz voor een toespraak van erfprins Alois.

Daarna is een aantal mensen welkom in de vorstelijke tuin voor een biertje. De rest van de dag is er in de straten van de hoofdstad een braderie, met vuurwerk toe.

LUXEMBURG

Het groothertogdom benadert op de nationale feestdag 23 juni nog het meest Koningsdag. Ook in Luxemburg gaat het om een uitgestelde verjaardagsviering. Groothertog Henri (66) is op 16 april jarig en hij heeft de datum overgenomen die zijn vader en oma - beiden in januari geboren - sinds 1961 hanteerden.

De familie bezoekt aan de vooravond een dorpje in het land, er is een fakkeloptocht met na afloop vuurwerk, en op de dag zelf is er tegenwoordig eerst een bijeenkomst in de Stadsschouwburg, daarna een militaire parade en - maar niet langer van staatswege - een Te Deum.

MONACO

Prins Albert (63) heeft de nationale feestdag 19 november - de naamdag van zijn vader Rainier - na zijn aantreden in 2005 niet verschoven. Niet de moeite, na 55 jaar was iedereen zo aan die datum gewend. Een dankmis (Te Deum), bijeenkomst in het parlement en een zwaaimoment op het paleisbalkon behoren in 'gewone jaren' tot de vaste onderdelen van de dag.

NOORWEGEN

Slechts af en toe worden in Noorwegen koninklijke verjaardagen bijzonder gevierd, zoals in 2017 toen zowel koning Harald als koningin Sonja tachtig werden. Maar het échte nationale feest is op 17 mei, wanneer grondwet en onafhankelijkheid centraal staan.

Het koninklijke aandeel beperkt zich gewoonlijk tot zwaaien naar kinderen die in optocht langs het paleis lopen, en eerder op de dag langs Skaugum, de woning van het kroonprinselijk paar. Ook in de rest van land heerst er een met Koningsdag te vergelijken sfeer, maar daarbij staat de schooljeugd - al of niet in lokale dracht gekleed - centraal.

SPANJE

Koninklijke verjaardagen krijgen geen bijzondere aandacht in Spanje. Gemeenten en autonome regio's hebben zo hun eigen grote feesten en eigenlijk is alleen 12 oktober - voorheen Columbusdag - als 'Fiesta Nacional' te beschouwen.

Koning Felipe (53) neemt in gezelschap van zijn gezin een militaire parade af en geeft aansluitend een receptie in het Koninklijk Paleis van Madrid. Maar met Koningsdag heeft het niks te maken, en in Catalonië en Baskenland vinden ze het geen reden tot feesten.

ZWEDEN

Koning Carl XI Gustaf (vrijdag wordt hij 75) wordt normaal gesproken op zijn eigen verjaardag toegezongen voor het paleis, waar kinderen hem bloemen en cadeautjes geven. Vanwege de coronapandemie gaat dat dit jaar niet door. Wel zijn er een paar bescheiden ontvangsten in het paleis. De Zweedse nationale feestdag is 6 juni en ook daar heeft de koninklijke familie een rol.

Kroonprinses Victoria heeft op 14 juli haar eigen feestje op het eiland Öland. Toespraakje van papa, praatje met de verzamelde schoolkinderen en 's avonds een swingend spektakel in het atletiekstadion, met sporters, cabaretiers, zangers en een in klederdracht gestoken Victoria.

© Royalblog, Hans Jacobs; Archieffoto's: © MPE Patrick van Katwijk; RB; Norges Kongehus

Barcelona verwijdert wapen Juan Carlos

De beeldenstorm in Barcelona gaat door. Zaterdag is aan de voet van de obelisk op de kruising van de Avenida Diagonal en de Passeig de Gràcia de steen met daarop het wapen van koning Juan Carlos verwijderd. De gemeenteraad had daar vorig jaar oktober toestemming voor gegeven.

De afgelopen jaren zijn in de Catalaanse hoofdstad tal van verwijzingen naar de monarchie, en in het bijzonder naar de in 2014 afgetreden Juan Carlos uit de openbare ruimte weggehaald: borstbeelden, portretten, maar ook de namen van gebouwen, straten en pleinen.

Dat laatste is ook van toepassing op het plein waar de obelisk staat. Dat was tussen 1981 en 2017 vernoemd naar koning Juan Carlos, als eerbetoon aan zijn rol bij de mislukte staatsgreep op 23 februari 1981. Vier jaar geleden besloot Barcelona echter het plein de traditionele naam Praça del Cinc d'Oros in ere te herstellen.

De verwijzing naar Juan Carlos op het monument was daarom niet langer passend, aldus de republikeinse burgemeester Ada Colau. Voor de bewoners van het plein is het overigens te hopen dat hun adres dat van de twee kruisende, doorgaande avenues is. De Praça (plaza in het Spaans) is de afgelopen honderd jaar al vaak van naam veranderd.

Het is daarmee een goed voorbeeld van het gezegde dat de overwinnaar de geschiedenis schrijft. Begin vorige eeuw werd besloten de president van de eerste republiek (in 1873) Francesc Pi i Margall te eren. Er moest ook een monument komen: een negentien meter hoge obelisk, die pas in 1934 werd neergezet en bekroond met een beeld dat de republiek moest uitbeelden.

Spanje had toen net de monarchie voor de tweede keer afgeschaft. De tweede republiek was geen lang leven beschoren en na een bloedige burgeroorlog kwam de macht in handen van generaal Francisco Franco. Elke verwijzing naar de republiek werd verwijderd. De Plaça de Pi i Margall werd de Plaça de la Victòria, met bijpassend beeld.

Franco overleed in 1975 en Spanje kreeg weer een koning. Die zorgde er in 1981 voor dat een staatsgreep van Franco-getrouwen mislukte en Barcelona besloot het plein een nieuwe naam te geven: Plaça de Juan Carlos I. Die naam hield dus tot 2017 stand.

Dat het wapen van de koning-emeritus juist dit weekeinde werd weggehaald, had ook een reden. Op 14 april was het precies negentig jaar geleden dat de tweede republiek werd uitgeroepen. Dat werd met de verwijdering dus ook symbolisch herdacht.

© RB; Bron; El País e.a.

Felipe eerste Spaans staatshoofd dat in buurland Andorra op bezoek gaat

Het is vreemd wanneer je er goed over nadenkt. Het prinsdom Andorra heeft tot deze week nooit een Spaans staatshoofd op staatsbezoek gehad. Caudillo Francisco Franco kwam de grens met het buurland niet over, maar daarna in bijna veertig jaar regering (1974-2014) ook koning Juan Carlos niet. Zijn zoon koning Felipe heeft de ban nu gebroken. En nog wel in coronatijd.

Het is ook vreemd gezien de veelvuldige bezoeken over en weer tussen de Spaanse vorsten en de presidenten van dat andere buurland, Portugal. Natuurlijk is Andorra een ministaat en verlopen de betrekkingen vrijwel rimpelloos, maar nog nooit een staatsbezoek? Dat is bizar. Felipe heeft het overigens nu wel serieus aangepakt. Het is een 'tweedaags' bezoek.

En dat andere buurland van Andorra dan? Dat ligt iets anders. De Franse presidenten komen met enige regelmaat naar de Pyreneeën-staat. Alleen doen ze dat niet als president van Frankrijk maar als co-prins van Andorra zelf. Als rechtsopvolgers van de Franse koningin en daarvoor de graven van Foix zijn de presidenten bij hun verkiezing automatisch ook staatshoofd van Andorra.

Emmanuel Macron ging koning Felipe al voor, maar als co-prins bezocht hij eigenlijk alleen het land waarover hij in naam regeerde, samen met de bisschop van het in Catalonië gelegen Seu d'Urgell. Formeel had Macron dan ook in Andorra moeten zijn om de Spaanse koning te verwelkomen, samen met de bisschop. Macron stuurde echter een vertegenwoordiger en de bisschop nam de meeste honneurs waar.

Felipe bezocht vrijdagmorgen de Spaanse school in Andorra, dat Catalaans als eerste landstaal heeft, maar dat ook Spaans en Frans gebruikt. De koning wordt overigens volgende maand terug verwacht voor de Ibero-Amerikaanse top, die voor het eerst in Andorra wordt gehouden. Dat was ook de noodzakelijke aanleiding voor het staatsbezoek – het zou protocol niet netjes zijn om het bijwonen van de top de eerste keer te laten zijn dat de koning bij de buren op visite kwam.

© RB Hans Jacobs; Beeld; Case Real, Govern d'Andorra

Felipe schrijft geschiedenis met eerste staatsbezoek aan prinsdom Andorra

Koning Felipe heeft donderdag geschiedenis geschreven door in gezelschap van koningin Letizia op staatsbezoek te gaan in het kleine buurland Andorra. Daar was nog geen Spaanse koning op bezoek geweest. Felipe's vader Juan Carlos vond het in bijna veertig jaar regering kennelijk niet de moeite waard.

Voor het tussen Spanje en Frankrijk in de Pyreneeën gelegen prinsdom is het staatsbezoek een belangrijke erkenning. Bij aankomst in de hoofdstad werd het koningspaar in het parlement, la Casa de la Vall, begroet door co-prins Joan Enric Vives, bisschop van het in Catalonië gelegen Seu de Urgell. De andere co-prins stuurde zijn vertegenwoordiger, Patrick Strzoda.

Andorra heeft namelijk net als de geheel door Italië omsloten minirepubliek San Marino twee staatshoofden. Alleen komen die anders dan in San Marino niet uit de eigen bevolking, maar op basis van een in 1278 gesloten verdrag uit het buitenland. De bisschop van Urgell én de graaf van Foix kregen toen zeggenschap, en via de Franse koningen kwam die terecht bij de president, als rechtsopvolger van de graven van en koningen.

De bisschop komt met enige regelmaat in Andorra kijken, maar de Franse president beperkt zich tot een enkele visite tijdens zijn ambtstermijn in Parijs. De inwoners van Andorra moeten elke vijf jaar maar afwachten wie de kiezers in het buurland tot staatshoofd kiezen – die persoon, nu bijvoorbeeld Emmanuel Macron, wordt automatisch hun co-prins.

Macron had donderdag in Griekenland zullen zijn voor de viering van de tweehonderdste verjaardag van het begin van de onafhankelijkheidsstrijd. Hij bleef echter thuis vanwege de coronacrisis, en besloot ook niet om even naar Andorra te komen om als 'Copríncep' de koning van Spanje te verwelkomen en ontvangen.

De rol van bisschop en president als staatshoofd is sinds 1993 louter nog symbolisch. Een anachronistisch overblijfsel uit die oude tijd. Andorra kreeg in 1993 een nieuwe staatsstructuur, waarbij Urgell en Parijs hun zeggenschap grotendeels opgaven en waardoor ook de Verenigde Naties ervan overtuigd waren dat het prinsdom als waarlijk soevereine staat een plekje verdiende in de volkerengemeenschap.

Enfin. Koning Felipe en koningin Letizia werden tevens ontvangen door de Síndic General van Andorra, Meritxell Palmitjavila en na het tekenen van het gastenboek bezochten ze ook het gemeentehuis waar, de cónsol major, Conxita Marsol, en de cónsol menor, David Astrié, op hen wachtten. De dag werd afgesloten met een door de co-prinsen aangeboden officieel diner. Premier Xavier Espot biedt vrijdag een etentje aan.

Met zijn tweedaagse staatsbezoek, dat vrijdag een meer cultureel karakter krijgt, voldoet de Spaanse koning aan de eigen traditie dat hij het land bezoekt waar de Ibero-Amerikaanse top wordt gehouden. Andorra is 21 april de gastheer van de XXVIII Cumbre Iberoamericana de Jefes de Estado y de Gobierno.

De Spaanse krant ABC schrijft: Felipe's overgrootvader koning Alfonso XIII zou in 1924 als eerste Spaans staatshoofd Andorra meenemen bij een bezoek aan aan Lérida en de Aran-vallei toerde, maar uiteindelijk besloot hij het prinsdom over te slaan. Voor Felipe is historische visite zijn elfde staatsbezoek na die aan Frankrijk, Mexico, Portugal, Japan, het Verenigd Koninkrijk, Peru, Marokko, Argentinië, Korea en Cuba.

© RB Hans Jacobs; Beeld: Casa Real 

Verhaal Carlos en Irene opnieuw verteld

'Om de liefde, voor de troon' is een boek waar deze verslaggever de afgelopen maanden zeer naar uit heeft gekeken. De wortels voor de eigen belangstelling voor 'koninklijke zaken' en de daaruit voortvloeiende werkzaamheden liggen bij de 'zaak-Irene': de woelige eerste maanden van 1964 toen prinses Irene zich eerst wel, toen niet en daarna weer wel verloofde met een prins van Bourbon-Parma. Het boek is inmiddels binnen en ook al gelezen.

Het oordeel moet nog op papier worden gezet. Maar hierbij de enigszins geredigeerde aanprijzing door uitgeverij Balans, die bijvoorbeeld spreekt van 'het nooit eerder vertelde verhaal'.

Zie ook: Prinses Irene huwde in 1964 in Rome

In de boekenkast staat een pocket uit 1964 waarin de hoofdlijnen van de zaak al werden samengevat, al was dat uiteraard zonder de huidige kennis van archieven, notulen en de talrijke interviews die met name prinses Irene in de jaren erna heeft gegeven. Het boek is dus vollediger, en kan afstand nemen, maar 'nooit eerder verteld?' Hmm.

In ‘Om de liefde, voor de troon’ vertelt historica Daniela Hooghiemstra het [nooit eerder vertelde] verhaal van prinses Irene en prins Carlos Hugo van Bourbon-Parma, die in de jaren zestig en zeventig probeerden om koning en koningin van Spanje te worden.

Carlos Hugo zocht een koninklijke echtgenote om zijn carlistische claim op de troon te verwezenlijken. Als het jongere zusje van troonopvolgster Beatrix zag Irene in de avontuurlijke erfgenaam van de eeuwenoude katholieke dynastie een uitweg uit het benauwende Soestdijk. Toen bekend werd dat zij zich als eerste prinses in de geschiedenis van het huis van Oranje bekeerd had tot het katholicisme, was dat een steen in de vijver van het tot dan toe verzuilde Nederland.

Voor het eerst in de geschiedenis had een publiek gevecht plaats tussen ministers en koningshuis, waar parlement en pers bovenop zaten. Mede op basis van nooit eerder geraadpleegde archiefstukken beschrijft Hooghiemstra hoe Irene, op zoek naar vrijheid, werd meegesleept in een ouderwetse, dynastieke strijd.

De Spaanse dictator Francisco Franco had beloofd dat er na zijn dood weer een koning zou komen. De vraag was alleen wélke. Als vertegenwoordiger van de ‘carlistische’ tak van het huis van Bourbon was de in Frankrijk geboren Carlos Hugo een van de kandidaten. Zijn belangrijkste tegenstander was prins Juan Carlos van Borbon, kleinzoon van de in ballingschap vertrokken laatste koning van Spanje.

.
Carlos Hugo en Irene ambieerden een oude troon in een nieuwe wereld. Hun idealen waren groot, maar de spelregels waren nieuw, het verleden woog zwaar en de werkelijkheid was hard. Het huis Bourbon-Parma raakte door de politieke tegenstellingen verscheurd en het huwelijk van Irene en Carlos Hugo strandde. De Spaanse troon zou Irene niet vinden, maar wie ze wel ontdekte, was zichzelf.

© RB Hans Jacobs; Bron: Balans

Prinses Irene huwde in 1964 in Rome

In het dinsdag verschenen boek 'Om de liefde, voor de troon' wordt het verhaal verteld van het huwelijk van prinses Irene met prins Carlos Hugo van Bourbon-Parma. Dat speelde zich al weer lang geleden af, maar zorgde begin jaren zestig voor de nodige beroering rond de kroon. Royalblog blikte op 29 april 2014 - vijftig jaar na de huwelijkssluiting in Rome - kort terug op die tijd.

Zie ook: Verhaal Carlos en Irene opnieuw verteld

Op 29 april 2014 was het precies vijftig jaar geleden dat in Rome prinses Irene in het huwelijk trad met prins Carlos Hugo van Bourbon-Parma. De plechtigheid vond plaats in de pauselijke basiliek Santa Maria Maggiore, buiten de aanwezigheid van de Nederlandse koninklijke familie.

Aan het huwelijk, dat in 1981 eindigde in een echtscheiding, gingen maanden van veel ophef en politiek beroering vooraf. Niet alleen viel de keuze van echtgenoot slecht, ook de overgang van prinses Irene van het protestantse naar het katholieke geloof zorgde voor felle discussies in de samenleving. Er waren zelfs protestants-christelijke scholen die niet langer naar haar vernoemd wilden zijn en hun naam veranderden.

 

Prins Carlos Hugo maakte in die tijd aanspraak op de vacante troon van Spanje. Dat land werd geregeerd door dictator Francisco Franco. Die had een herstel van de monarchie beloofd maar wilde zich nog niet vastleggen op een kandidaat. Op die manier kon hij de verschillende kanshebbers tegen elkaar uitspelen. De huidige Spaanse koning Juan Carlos had toen al de beste papieren, maar Carlos Hugo leek niet helemaal kansloos.

 

 

Het Nederlandse kabinet wilde zich echter niet mengen in Spaanse interne zaken. Maar indien Irene in de lijn van troonopvolging bleef door parlementaire toestemming te krijgen voor haar huwelijk, dan was het koningshuis indirect verbonden met de strijd om de Spaanse troon. Toen eenmaal duidelijk was dat het Irene ernst was, besloot de regering geen toestemming te geven - al heet het in de officiële versie dat Irene daartoe zelf het initiatief nam.

 

Daaruit vloeide voor de familie Bourbon-Parma dan al snel voort dat het huwelijk buiten Nederland zou worden gesloten, waarna de keuze viel op Rome. ‘Irene breekt met Nederland' schreven de kranten. Koningin Juliana en prins Bernhard deelden via de RVD mee dat zij met 'leedwezen van deze beslissing van hun tweede dochter kennis hebben genomen’.

 

De familie ontbrak in Rome en de volgende dag bij het defilé op Soestdijk ter gelegenheid van Koninginnedag stonden ook premier Victor Marijnen en vicepremier Barend Biesheuvel op het bordes om de eenheid van de regering te demonstreren.

 

Uit het huwelijk van Irene en Carlos Hugo zijn vier kinderen geboren. Jongste zoon prins Jaime werd in het najaar van 2014 ambassadeur bij het Vaticaan, met als standplaats de stad waar zijn ouders een halve eeuw eerder trouwden.

 

© Royalblog, Hans Jacobs