Met het aftreden van koningin Margrethe zijn er geen regerende vorstinnen meer in de wereld. Van Tonga tot Noorwegen zijn het alleen mannen.
In Europa komt daar pas op termijn verandering in, met vrouwelijke troonopvolgers in België, Nederland, Spanje en Zweden en in de toekomst ook Noorwegen.
© RB
Jordanië pakte flink uit voor het huwelijk van kroonprins Hussein en Rajwa Al-Saif. Het is lang geleden dat zoveel koninklijke gasten op een bruiloft afkwamen, van regerende en niet-regerende huizen en uit Europa en Azië.
De sultan van Brunei was aanwezig, als langst regerende monarch, samen met zoon prins Abdul Mateen, de koning en koningin van Maleisië, de koningin van Bhutan, het Nederlandse koningspaar en prinses Amalia, koning Filip en prinses Elisabeth, sheikha Moza van Qatar, het gepensioneerde Spaanse koningspaar en de prins en prinses van Wales.
Maar daarmee was de koek niet op: het Deense kroonprinselijk paar, de kroonprinsen van Noorwegen, Abu Dhabi, Bahrein en Oman, kroonprinses Victoria en prins Daniel, erfprins Alois en erfprinses Sophie van Liechtenstein, prinses Beatrice en haar man, prins Sébastien van Luxemburg, prins Kyril van Bulgarije met vriendin Katherine Butler en uit Japan de prinsessen Hisako en Tsuguko.
Verder ook tsaar Simeon der Bulgaren met echtgenote Margarita, het Roemeense paar Margareta en Radu, kroonprins Pavlos van Griekenland en keizerin Farah Pahlevi. Ongetwijfeld zijn gasten onder de radar gebleven, de Jordaanse televisie kon het tempo tijdens de receptie niet altijd bijhouden.
En niet koninklijke genodigden waren er ook, zoals First Lady Jill Biden, Ivanka Trump en het presidentspaar van Rwanda. Daarnaast was er natuurlijk de zeer uitgebreide Jordaanse koninklijke familie – koning Abdullah alleen al heeft tien (half)zussen en halfbroers, en die op hun beurt hebben ook weer kinderen – en via zijn vader koning Hussein zijn er nóg meer prinsen en prinsessen.
© RB; Beeld: © Patrick van Katwijk & screenshots
Koningin Elizabeth heeft woensdagmorgen op Windsor Castle bezoek gekregen van sultan Haitham van Oman en zijn echtgenote Sayyida Ahad - in het sultanaat meestal alleen aangeduid als 'The Honorable Lady.'
Volgens het nationale persbureau van Oman, dat zich in deze geheel baseert op mededelingen van het eigen hof, hebben de sultan en de Queen gesproken over de 'historische betrekkingen tussen de twee bevriende landen' en over 'aspecten van nauwe samenwerking op alle gebieden.'
De bijeenkomst maakte onderdeel uit van het 'persoonlijk bezoek van Zijne Majesteit aan het Verenigd Koninkrijk. Hij werd vergezeld door The Honourable Lady, echtgenote van Zijne Majesteit de Sultan.'
Van Britse zijde werd alleen gemeld dat de koningin de sultan, die in januari 2020 zijn overleden neef sultan Qaboos opvolgde, had ontvangen. Later op de dag ging de sultan ook langs op Clarence House voor een ontmoeting met prins Charles.
© RB; Beeld: Kuwait Times screenshot
Leiders van de zes Golfstaten komen dinsdag in de Saudische hoofdstad Riyad bijeen voor de 42ste topconferentie van het samenwerkingsverband GCC. Niet elk land stuurt zijn staatshoofd. Zo is Oman vertegenwoordigd door vicepremier Sayid Fahd bin Mahmoud en Koeweit door kroonprins Mishal.
De Saudische kroonprins Mohammed bin Salman (MBS) heeft vorige week al het nodige voorwerk gedaan tijdens een rondreis langs alle lidstaten. Hij begon met een meerdaags bezoek aan buurland Oman, waar sultan Haitham hem met groot ceremonieel verwelkomde.
Daarna ging MBS achtereenvolgens naar de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar, Bahrein en tenslotte afgelopen vrijdag naar Koeweit. Het was voor het eerst dat de Saudische kroonprins Qatar bezocht. In de zomer van 2017 werd nog op zijn instigatie een algehele boycot afgekondigd tegen Qatar.
Niet alle leden van de GCC deden er aan mee - Oman en Koeweit behielden de diplomatieke banden en handel – maar Egypte sloot zich er bij aan. Pas in januari van dit jaar werd de boycot en het sluiten van de grenzen en verbieden van bijvoorbeeld reizen en luchtverkeer, weer opgeheven. Voor de camera’s is MBS weer dikke vrienden met emir Tamim van Qatar.
De topconferentie moet de richting aangeven voor de samenwerking tussen de ‘broederstaten’. Onderwerpen van gesprek zijn volgens waarnemers de oorlog in de armste van de staten op het Arabische schiereiland, niet-lidstaat Jemen, en verder de relatie met rivaal Iran, de prijs van olie en gas en de gezamenlijke economische vooruitgang.
De staten stralen graag eenheid uit, maar eigen belang gaat nog altijd voor het algehele belang. Dat bleek bijvoorbeeld eerder dit jaar toen Saudi-Arabië bekendmaakte dat bedrijven die geen eigen (hoofd)vestiging in het koninkrijk hadden niet langer in aanmerking zouden komen voor contracten met de staat.
Dat was een maatregel die duidelijk was gericht tegen de Emiraten, waar veel bedrijven die in Saudi-Arabië zijn gehuisvest vanwege het liberale vestigingsklimaat en vrijere leven.
© RB; Beeld: screenshot sociale media
Sultan Haitham van Oman, die vorig jaar januari op de troon kwam na het overlijden van zijn neef Qaboos, is zondag voor het eerst op staatsbezoek gegaan. Zijn eerste officiële buitenlandse reis geldt het machtige buurland Saudi-Arabië.
Het vertrek van de sultan werd rechtstreeks uitgezonden op de Omaanse televisie en de kranten staan al dagen vol van het tweedaagse bezoek. Haitham is uitgenodigd door koning Salman. Op de agenda staat verbetering van de onderlinge relaties en het bereiken van een betere toekomst voor beide landen.
Oman maakt met Saudi-Arabië deel uit van de GCC, het samenwerkingsverband van de Gofstaten. De afgelopen jaren werkte die organisatie maar op halve kracht omdat drie van de lidstaten – Saudi-Arabië, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten – medelid Qatar boycotten. Oman en Kuwait deden daar niet aan mee en probeerden te bemiddelen.
Oman doet ook niet mee aan de strijd in Jemen, waar Saudi-Arabië en de Emiraten vechten, en het sultanaat staat veel vriendelijker tegenover Iran dan de Saudi's die Teheran als rivaal en vijand beschouwen. Die zelfstandige koers van Oman – sultan Qaboos heette evenwichtskunstenaar te zijn – werd in Riyadh niet altijd gewaardeerd.
De nieuwe sultan Haitham zal die onafhankelijkheid willen benadrukken tijdens zijn eerste belangrijke reis. Bij aankomst in Neom City werd hij van het vliegveld afgehaald door kroonprins Mohammed bin Salman.
© RB
India heeft de Gandhi Vredesprijs 2019 postuum verleend aan sultan Qaboos van Oman. Dat meldt maandag de Oman Observer op basis van de Indiase rijksvoorlichtingsdienst. De prijs bestaat sinds 1995 en de Indiase premier Narendra Modi is voorzitter van de jury, waarin onder meer ook de hoogste rechter van India zitting heeft.
De jury kwam vorige week bijeen en besloot unaniem om de onderscheiding toe te kennen aan de vorig jaar januari overleden sultan Qaboos (1940-2020). Dit als erkenning voor zijn bijdrage aan de sociale, economische en politieke transformatie van Oman – langs niet gewelddadige weg en in lijn met de methoden van Mahatma Gandhi.
Qaboos was een visionair leider die ook bij regionale conflicten een vredelievende en bemiddelende rol speelde en hij stond aan de basis van de bijzondere betrekkingen tussen India en Oman, die onder zijn leiding een strategisch partnerschap aangingen. ,,Hij was een ware vriend van India”, aldus premier Modi.
© RB; Beeld: archieffoto
Maar weinig staatshoofden hebben zo’n stempel op hun land gedrukt als de op 10 januari 2020 overleden sultan Qaboos (79). Hij heeft Oman in bijna 50 jaar tijd vanuit de middeleeuwen naar de 21ste eeuw gevoerd en gezorgd voor een 'wedergeboorte' van de Golfstaat. Oman kijkt dit weekeinde dan ook in bewondering terug.
Sultan Qaboos (foto bij het Nederlandse staatsbezoek in 2012, poolfoto) liet in gesprekken en publicaties niet na te onderstrepen dat Oman bij zijn aantreden in juli 1970 in alle opzichten achterlijk was. Zijn vader sultan Said bin Taimur (regeerde 1932-1970) stond in de weg van iedere ontwikkeling en modernisering.
In Oman - ruim vijf keer zo groot als Nederland, met tegenwoordig ruim 4,6 miljoen inwoners - waren destijds maar één ziekenhuis en slechts drie scholen. Radio's waren verboden, wie zich na zonsondergang zonder lantaarn buiten de stadsmuren bevond, werd beschoten.
Buitenlanders waren niet welkom en de Omani's mochten zelf ook hun land niet uit. Diplomatieke betrekkingen waren er niet. De opbrengsten van de oliewinning hield de sultan ongebruikt in de staatskas. Dat zorgde voor veel onvrede en een gewapende opstand in Dofar, het zuiden van het land, die met buitenlandse hulp (Britten, Jordanië, Iran) pas in 1975 werd onderdrukt.
Qaboos bin Said, geboren op 18 november 1940, pakte de zaken meteen anders aan. Hij had een deel van zijn opleiding wel in het buitenland (India, Engeland, Duitsland) genoten, maar was bij terugkeer door zijn vader onder huisarrest geplaatst, in het paleis in het zuidelijke Salalah.
Na de staatsgreep - volgens de officiële lezing trad Said af, maar daarvoor waren wel militairen nodig onder leiding van Qaboos - verplaatste de nieuwe sultan de hoofdstad en regering naar de eeuwenoude havenstad Muscat.
Om de eenheid te benadrukken van het land, dat historisch een verdeling kende tussen de naar buiten gerichte kuststreek en de naar binnen gekeerde berg- en woestijnstammen, wijzigde Qaboos de naam 'Muscat en Oman' in 'Oman'.
Sindsdien heeft het land een aantal eeuwen ontwikkeling ingehaald. ,,Het was moeilijk balanceren", aldus Qaboos, die ondanks wat experimenten met inspraak, volksvertegenwoordiging en vrouwenkiesrecht alleenheerser bleef. Zo was hij ook premier en minister van Buitenlandse Zaken, Financiën en Defensie.
Qaboos heeft vanaf het begin echter ingezet op onderwijs, diversificatie en Omanisering. Het land moest niet afhankelijk blijven van de olie-inkomsten en de eigen bevolking moest zelf worden ontwikkeld en aan de slag, in plaats van dat alle baantjes in handen van buitenlanders zouden zijn en blijven. Vijf jaar na zijn aantreden waren er al 260 scholen en was het gratis onderwijs ook opengesteld voor meisjes.
Oman zette ook in op toerisme, zonder daarbij zoals gebeurde in de emiraten Dubai en Abu Dhabi, de eigen identiteit op te geven of massatoerisme te bevorderen. Oman wordt daarbij geholpen door de 'zachte variant' van de islam die van oudsher wordt beleden in het land, het Ibadisme. De beoefenaars zijn ervan overtuigd dat het geloof nooit aanleiding mag zijn voor oorlogen en bloedvergieten.
Zorgpunt was in de ogen van buitenstaanders alleen de opvolging van de sultan, die na een snel ontbonden huwelijk, ongehuwd en kinderloos is. Qaboos, die behalve staatshoofd onder andere ook premier was, had in het openbaar geen opvolger aangewezen.
Dat moest de familieraad na zijn overlijden beslissen. Dat zou tot spanningen kunnen leiden, was de verwachting. Maar Oman liet het tegenovergestelde zien. Het ging vlot en in alle openheid en zijn neef Haitham nam de teugels over.
© RB, Hans Jacobs
De coronapandemie zorgt dat de viering van de 50ste nationale dag van Oman dit jaar anders is dan in voorgaande jaren. Maar dat niet alleen. Het ontbreken van de eerder dit jaar overleden 'vader van de renaissance' sultan Qaboos speelt ook een rol. Qaboos zou op 18 november tachtig jaar zijn geworden. Hij wordt gevierd als de man die Oman in bijna 50 jaar tijd uit de middeleeuwen naar de 21ste eeuw heeft gevoerd.
Sultan Qaboos (foto bij het Nederlandse staatsbezoek in 2012, poolfoto) liet in gesprekken en publicaties niet na te onderstrepen dat Oman bij zijn aantreden in juli 1970 in alle opzichten achterlijk was. Zijn vader sultan Said bin Taimur (regeerde 1932-1970) stond in de weg van iedere ontwikkeling en modernisering.
In Oman - ruim vijf keer zo groot als Nederland, met tegenwoordig ruim 4,6 miljoen inwoners - waren destijds maar één ziekenhuis en slechts drie scholen. Radio's waren verboden, wie zich na zonsondergang zonder lantaarn buiten de stadsmuren bevond, werd beschoten.
Buitenlanders waren niet welkom en de Omani's mochten zelf ook hun land niet uit. Diplomatieke betrekkingen waren er niet. De opbrengsten van de oliewinning hield de sultan ongebruikt in de staatskas. Dat zorgde voor veel onvrede en een gewapende opstand in Dofar, het zuiden van het land, die met buitenlandse hulp (Britten, Jordanië, Iran) pas in 1975 werd onderdrukt.
Qaboos bin Said, geboren op 18 november 1940, pakte de zaken meteen anders aan. Hij had een deel van zijn opleiding wel in het buitenland (India, Engeland, Duitsland) genoten, maar was bij terugkeer door zijn vader onder huisarrest geplaatst, in het paleis in het zuidelijke Salalah.
Na de staatsgreep - volgens de officiële lezing trad Said af, maar daarvoor waren wel militairen nodig onder leiding van Qaboos - verplaatste de nieuwe sultan de hoofdstad en regering naar de eeuwenoude havenstad Muscat.
Om de eenheid te benadrukken van het land, dat historisch een verdeling kende tussen de naar buiten gerichte kuststreek en de naar binnen gekeerde berg- en woestijnstammen, wijzigde Qaboos de naam 'Muscat en Oman' in 'Oman'.
Sindsdien heeft het land een aantal eeuwen ontwikkeling ingehaald. ,,Het was moeilijk balanceren", aldus Qaboos, die ondanks wat experimenten met inspraak, volksvertegenwoordiging en vrouwenkiesrecht alleenheerser bleef.
Qaboos heeft vanaf het begin echter ingezet op onderwijs, diversificatie en Omanisering. Het land moest niet afhankelijk blijven van de olie-inkomsten en de eigen bevolking moest zelf worden ontwikkeld en aan de slag, in plaats van dat alle baantjes in handen van buitenlanders zouden zijn en blijven. Vijf jaar na zijn aantreden waren er al 260 scholen en was het gratis onderwijs ook opengesteld voor meisjes.
Oman zette ook in op toerisme, zonder daarbij zoals gebeurde in de emiraten Dubai en Abu Dhabi, de eigen identiteit op te geven of massa toerisme te bevorderen.
Oman wordt daarbij geholpen door de 'zachte variant' van de islam die van oudsher wordt beleden in het land, het Ibadisme. De beoefenaars zijn ervan overtuigd dat het geloof nooit aanleiding mag zijn voor oorlogen en bloedvergieten.
Zorgpunt was in de ogen van buitenstaanders alleen de opvolging van de sultan, die na een snel ontbonden huwelijk, ongehuwd en kinderloos was. Qaboos, die behalve staatshoofd onder andere ook premier was, had in het openbaar geen opvolger aangewezen.
Dat moest de familieraad na zijn overlijden beslissen. Dat zou tot spanningen kunnen leiden, was de verwachting. Maar Oman liet begin januari het tegenovergestelde zien. Het ging vlot en naar Arabische maatstaven in alle openheid. Opvolger sultan Haitham heeft in afgelopen maanden wat andere accenten aangebracht, de regering verkleind en zijn eigen takenpakket ook ingeperkt. Met het oog op een verdere ontwikkeling van Oman.
© RB, Hans Jacobs
Regeren is een taak die het beste kan worden toevertrouwd aan de eigen familie. Die regel is in de Golfstaten nog altijd van kracht. Dat bleek deze week weer bij de aanstelling van kroonprins Salman als nieuwe premier van Bahrein, als opvolger van zijn woensdag overleden oudoom prins Khalifa.
De kroonprins was al zeven jaar vicepremier en de helft van de regering bestaat uit familieleden. Bij de samenstelling van het kabinet heeft de volksvertegenwoordiging geen inbreng.
Die opzet is ook terug te vinden in Qatar, waar de premier en ministers worden benoemd door emir Tamim. De in januari aangetreden premier Khalid bin Khalifa Al-Thani is lid van de koninklijke familie, en ook andere leden van het koningshuis hebben de belangrijkste portefeuilles.
In Saudi-Arabië doubleert koning Salman als premier. Hij zit het kabinetsberaad voor en zijn zoon kroonprins Mohammed is vicepremier. Deze is daarnaast voorzitter van de raad voor economische- en ontwikkelingszaken, voorzitter van de raad voor politieke- en veiligheidszaken en minister van defensie. Andere sleutelministeries, zoals buitenlandse zaken en financiën, zijn ook in handen van de koninklijke familie.
Het sultanaat Oman kent eveneens geen premier. Die functie wordt bekleedt door het staatshoofd zelf, de in januari op de troon gekomen sultan Haitham. In de regering zitten verschillende familieleden, inclusief twee (half)broers en twee zoons. Tot deze zomer was Haitham ook minister van defensie, financiën en buitenlandse zaken. Die laatste twee posten heeft hij inmiddels opgegeven.
De regeringsstructuur van de Verenigde Arabische Emiraten is ingewikkelder omdat het een federatie is van zeven deels nog autonome emiraten, maar het uitgangspunt is hetzelfde: de sleutelposten zijn voor de regerende vorstenhuizen. In Koeweit is het al niet anders. De premier, vicepremier en ministers van defensie en buitenlandse zaken komen uit de regerende Al-Sabah dynastie, die sinds september onder leiding staat van de nieuwe emir Nawaf.
Buiten de Golfstaten kent ook het sultanaat Brunei een 'all in the family'-regeringsstructuur. Sultan Hassanal Bolkiah is behalve staatshoofd ook premier, minister van defensie, buitenlandse zaken en financiën en opperbevelhebber van de strijdkrachten. Kroonprins Billah is minister.
© RB Hans Jacobs
Laatste reacties