Met royale blik - ROYALBLOG.NL

Het verhaal achter Royalblog.nl

INLEIDING, GESCHREVEN IN SEPTEMBER 2009

Royalblog.nl is een combinatie van nieuwssite - in het Nederlands en Engels - en blog, met persoonlijke observaties, opmerkingen en ervaringen rond royalty evenementen of bij koninklijke gebeurtenissen.

Royalblog is begonnen in maart 2006, als aanvulling op de verslaggeving die ik als royaltyverslaggever van de regionale kranten deed over het staatsbezoek aan Argentinië. Je kunt op internet nu eenmaal meer tekst en foto’s kwijt dan in de krant. Het blog was een succes en dat jaar waren er meer buitenlandse reizen: het jubileum van de koning van Thailand, Willem-Alexander en Máxima naar Australië en Nieuw-Zeeland en de koningin op de Antillen bijvoorbeeld.

Zo is het blog verder gegroeid, waarbij het tijdsverschil met Nederland de stukjes interessanter maakte. De lezers hoefden niet te wachten op het uitkomen van de krant. Eén krant ging nog een stapje verder. Onder het kopje 'staatsbezoek' werd in één regel verwezen naar Royalblog. In de krant zelf verder geen letter daarover.

Diezelfde zomer heb ik besloten om ook dagelijks ‘nieuwsberichten’ te plaatsen, ook als aanvulling op de royaltyrubriek die ik maakte voor de kranten van de GPD. Die verwijzen er ook naar onder berichten en op hun eigen sites. Soms is het wel lastig. Primeurtjes kunnen niet altijd meteen op de site, omdat de kranten voor gaan.

Het ‘nieuws’ neemt nu - met de recensies - de belangrijkste plaats in. Waarbij de tekst natuurlijk minder belangrijk is dan de foto’s. Zonder de bijdrage en hulp van een paar zeer toegewijde fotografen zou Royalblog.nl er niet uit zien en ook niet interessant zijn.

Een aantal jaren waren er ook Engelstalige berichten - niet zo zeer wat ik zelf vertaalde, maar uit het aanbod van de persbureaus. Meer dan een kwart van de bezoekers van de site kwam in die tijd uit Amerika en Canada. In een goede maand waren er meer dan 80.000 bezoekers op de site.

Die bezoekersstroom - uit 200 landen, van Tonga tot Groenland - is een stimulans om steeds weer achter de computer te kruipen. De reacties van de vaak zeer kritische en opmerkzame bezoekers zijn dat ook. O wee, als het niet klopt, of als ik in mijn haast en slordigheid taal- en spelfouten maak. Die oplettendheid maakt de site beter.

Het bijhouden valt overigens niet altijd mee. Een paar uur per dag vraagt de site toch wel. Die tijd is wat moeilijker te vinden omdat ik door een reorganisatie er ander werk bij heb gekregen. Dat is voor een enkele bezoeker nog wel eens moeilijk te begrijpen: waarom is er niet nú een bericht over dit of dat?! Maar de computer is niet 24 uur per dag bemand.. Ik heb vaak ook in vakanties tijd ingeruimd om berichten te zoeken en te plaatsen, maar dat is niet altijd mogelijk en zeker ook niet (w)(m)enselijk. 

© HJ; Foto's: © MPE Patrick van Katwijk

www.royalblog.nl

Transferbericht

Villamedia meldt donderdag het volgende:

Hans Jacobs gaat vanaf januari royalty-verslaggeving verzorgen voor het ANP. Jacobs werkt nu nog voor de GPD. Die persdienst houdt dan op te bestaan. Jacobs gaat als zelfstandig journalist verder met het ANP als grote opdrachtgever.

Volgens hoofdredacteur Marcel van Lingen haalt het ANP met Jacobs een erkend specialist binnen. Jacobs werkt sinds 2002 voor de GPD, waar hij een jaar later koningshuisverslaggeving ging doen. Hij publiceert zijn werk ook via royalblog.nl.

Korea reconstrueert koninklijk verleden

Korea is zijn koninklijk-keizerlijk verleden niet vergeten. Integendeel. Kosten noch moeite worden gespaard om de oude grandeur te herstellen en de hofcultuur van de Joseon dynastie weer tot leven te brengen.

Paleizen worden gerenoveerd of simpelweg herbouwd, minutieus gereconstrueerd - inclusief het meubilair en de gebruiksvoorwerpen.

Er is weer een ceremoniële aflossing van de koninklijke wacht, een officiële opening en sluiting van de paleispoorten, koninklijke ceremoniën worden nagespeeld en opnieuw opgevoerd.

De republiek Korea spendeert miljoenen aan een reconstructie van het glorieuze verleden, daarmee impliciet ook de Japanse koloniale overheersing die aan de dynastie een einde maakte wegpoetsend.

De koninklijke paleizein in Seoul waren en zijn van hout. Geen wonder dat sinds het begin van de Joseon dynastie (1392) veel verloren is gegaan.

Brand, oorlog, brand, oorlog, en tenslotte de Japanse bezetting (1910-1945) en daarna de Koreaanse oorlog, hebben hun sporen achtergelaten. Houten paleizen hebben zo hun houdbaarheidsdatum en herbouw is niets nieuws.

De schaal waarop Korea echter de verschillende paleizencomplexen in de hoofdstad nieuw leven in blaast, is echter opmerkelijk. En niet alleen de gebouwen worden nagebouwd, ook alle voorwerpen die daarin ooit een plaats hadden.

Oude traditionele ambachten worden in ere hersteld om die gebruiksvoorwerpen, van hofkleding, sieraden, meubilair, schilderijen en muziekinstrumenten na te kunnen maken.

Het resultaat roept enigszins gemengde gevoelens op. De pracht en praal bijvoorbeeld die op dit moment te zien is in de Seokjojeon Hall van het Deoksugung Paleis in Seoul is adembenemend. Maar alle voorwerpen zijn nieuw, nagemaakt, replica’s.

Hoe goed blijkt in het National Palace Museum naast het immense Gyeongbokgung paleiscomplex. Daar is het ‘echte’ uitgestald, dat de eeuwen van brand, oorlog en geschiedenis heeft overleefd.

Gyeongbokgung zelf is een mix van oud en nieuw. Brand verwoestte al in 1592 het meeste en pas in 1867 liet koning Gojong, die zichzelf dertig jaar later tot keizer uitriep om op gelijk niveau te komen met de ‘buren’ China en Japan, het herbouwen. Lang konden hij en zijn nakomelingen er niet van genieten; de Japanners begonnen na de bezetting met het afbreken van de meeste gebouwen.

De Japanse gouverneur-generaal voor Korea bouwde zijn hoofdkwartier binnen Gyenongbokgung. In 1995 besloten de Koreanen om dit aan de koloniale bezetter herinnerende complex af te breken, en om het paleiscomplex in oude luister te herstellen. En zo is Gyeonbokgung een de laatste tien jaar knap gereconstruceerd paleis, dat een sfeer moet oproepen van het einde van de negentiende en het einde van de veertiende eeuw.

Die sfeer wordt daarbij een handje geholpen door de in authentieke - nagemaakte - kleding rondwandelende en marcherende paleiswachten, muzikanten en hofdienaren.

* De foto’s geven een impressie van de paleiscomplexen Gyeongbokgung en Deoksugung. 

© Royalblog, Hans Jacobs; Foto's: © Royalblog Photo, HJ

COLUMN - DE JOURNALIST - Over opnamen met stempeltje van RVD

Koninklijk goedgekeurd. Foto's van de Oranjes moeten tegenwoordig zijn voorzien van een onzichtbaar stempeltje van de Rijksvoorlichtingsdienst zonder welk de opnamen niet mogen worden gepubliceerd. Goedkeuring gebeurt aan de hand van een zelf verzonnen, maar op Europees recht geïnspireerde Mediacode. Die heeft als nobel doel de privacy van de Oranjes beter te beschermen.

De zedenmeesters zijn streng. Wie zoet is krijgt lekkers: toegang tot een besloten fotosessie, wie stout is, ontvangt boze brieven en een waarschuwing van de landsadvocaat. Bij herhaling volgt de rechter.

De controle gaat ver. Dat prinsesjes tijdens hun kerstvakantie in Buenos Aires ijsjes eten, mag de Nederlander eigenlijk niet weten en zeker niet zien. Buitenlandse bladen met opnamen daarvan worden nog net niet bij de grens tegengehouden, maar Nederlandse media krijgen na berichtgeving daarover een koninklijke tik op de vingers.

Het overkwam ook deze GPD-website, waarop - als citaat - een knipsel uit een Argentijns blad is geplaatst. Niet noodzakelijk, tegen de Mediacode en de wensen van de prins, aldus de RVD. Tegelijkertijd overigens waren hier Duitse bladen te koop met diezelfde foto's. Een collega verzuchtte: in het buitenland mag men meer weten en zien over de Oranjes dan hier!

Eigenlijk is er in een halve eeuw maar weinig veranderd. In de jaren vijftig hield het kabinet bladen met onwelgevallig materiaal over het koningshuis met succes buiten de deur. Nederlandse hoofdredacteuren werd met succes op het hart gedrukt in het landsbelang niet over de 'kwestie Soestdijk' te schrijven.

De pers is sindsdien minder braaf en gehoorzaam, maar ook in de jaren zestig vond koningin Juliana nog dat haar persberichten onverkort moesten worden meegenomen. De verlangde censuur dient nu een ander doel. Willem-Alexander, die zéér tevreden is over 'zijn' Mediacode, is de eerste om te zeggen dat 'nieuws, nieuws is' en dat de code niet is bedoeld om daar beperkingen aan op te leggen.

Maar in de praktijk leidt het tot excessen, zoals de poging de verspreiding van ijsjes-beelden uit Argentinië te voorkomen. YouTube komt ongetwijfeld nog eens aan de beurt. Tijd om de 'macht' van de Oranjes ook op dit gebied in te perken. © GPD; De Journalist

Geplaatst als gastcolumn in 'De Journalist', het blad van de Nederlandse Vereniging van Journalisten

Nooit meer een ansichtkaart versturen

Hoeveel kaarten zullen het zijn geweest? Geen idee. Een paar honderd zeker. De laatste jaren was het vaste prik om bij buitenlands verblijf soms elke dag, soms vanaf elke nieuwe plek, een ansichtkaart te versturen. Met sinds 2002 gemiddeld zo'n honderd dagen per jaar over de grens, telde dat aan. In het jubileumjaar van koningin Beatrix kwamen daar ook de binnenlandse bestemmingen bij, van Terschelling tot Veere.

Het werd een sport, een uitdaging en uiteindelijk een tweede natuur om meteen na aankomst in een land of stad op zoek te gaan naar postzegels en ansichtkaarten. Vlug voor aankomst van de koningin op Schiermonnikoog, zoeken naar een postkantoor zonder lange wachtrijen in Bratislava of Buenos Aires. Speuren naar brievenbussen in Santiago. Collega's en vrienden zochten mee. ' Heb je al een kaart gestuurd?' werd een regelmatig gestelde vraag.

Van vaak bezochte landen had ik altijd een voorraadje zegels bij me. Met het toenemen van het werk en het reizen, nam uiteraard ook het aantal verstuurde ansichtkaarten toe. Stuk voor stuk waren ze welkom, eerst in Venlo en de laatste paar jaar in het Limburgse Baarlo.

Ze waren gericht aan een hoogbejaarde vrijgezelle tante, die op die manier meereisde over de hele wereld - van Nieuw-Zeeland naar Aruba, van Chili naar Laos en Thailand. In een doos werden ze trouw bewaard.

,,Als ik doodga, scheelt hem dat veel geld", zei ze vlak voor haar overlijden tegen familieleden. Ze was inmiddels ernstig ziek. Uit Zweden en Finland stuurde ik nog iedere dag kaarten. Op vliegveld Arlanda bij Stockholm ging dinsdagmiddag de laatste kaart op de bus. Die is niet meer op tijd aangekomen.

Donderdag 19 juli is tante Til, 94 jaar oud, in het verzorgingshuis in Baarlo overleden. De reizen later dit jaar - Monaco, India, Bhutan - zullen niet hetzelfde zijn zonder de ansichtkaarten. © GPD