Een persoonlijke impressie van de huwelijksdag in Florence

De muziek, de locatie, het ingetogen stralende bruidspaar, de dappere prinses Mabel, de kwestbaar ogende koningin, de vrolijke ontspannen sfeer, de zomerzon, de Nederlandse vlag op de kerktoren, het schitterende Florence. Zo maar wat redenen om met veel genoegen terug te denken aan het huwelijk van prinses Carolina van Bourbon-Parma en Albert (spreek uit op zijn Frans, Al-bèr) zaterdag in de basiliek van San Miniato al Monte – op een heuvel boven de Arno en met blik op de eeuwenoude stad.

Vooraf lieten beide families via hun (ingehuurde) woordvoerders weten dat de media maar beperkt verslag kon doen van deze privéplechtigheid. In de praktijk bleek het alleszins mee te vallen en werd relaxt omgesprongen met het perscorps voor de in de elfde eeuw gebouwde kerk.

Nooit eerder persbegeleiders zo bezorgd gezien om het welzijn van de fotografen, die na het binnengaan van de bruid meteen positie kozen recht voor de voordeur. Pal in de zon – en dat op het heetst van de dag en voor minstens een uur. Met zachte hand werd iedereen naar de schaduw gedirigeerd, met achterlating van de apparatuur of de trapjes. Ook werden er regelmatig flesjes water uitgedeeld. Op die manier bleven ongelukken uit.

De bruiloftsgasten kwamen van twee kanten naar de kerk – via de trap de heuvel op, of via de weg aan de zijkant. De koninklijke mannen deels gezamenlijk – Maurits, Bernhard en Pieter-Christiaan bijvoorbeeld – of apart, zoals Floris en Constantijn.

Eva en Juliana begeleidden de in fleurig oranje gestoken en goed gehumeurde prinses Christina – is er is later op de dag ook een prachtige familiefoto gemaakt. Bernardo en Nicolas waren er iets eerder.

* Prins Willem-Alexander, koningin Beatrix, en rechts de prinsen Pieter-Christiaan en Bernhard. Gedeeltelijk zichtbaar: prinses Laurentien, prinses Máxima, prinses Marilène en prinses Annette

Het was een ‘free for all’, zonder vaste volgorde, passend bij een familiefestijn. De koningin arriveerde per auto uit Tavarnelle met Willem-Alexander, Máxima, Mabel en Laurentien en kleindochter Leonore. De komst van Mabel is niet echt een verrassing – ze stond op de gastenlijst – maar is onder de omstandigheden natuurlijk wel bijzonder. Beatrix ondersteunde haar, een beeld dat herinneringen opriep aan de treurige wake voor het universiteitsziekenhuis in Innsbruck eerder dit jaar.

* De bruid en prins Carlos, daarachter de couturier

De naaste familie van de bruid kwam ook binnendruppelen. Tjalling ten Cate apart, echtgenote prinses Margarita ging als een van de laatsten naar binnen en was niet te beroerd uitgebreid te poseren, de net moeder geworden prinses Annemarie ontbrak, prins Jaime begeleidde zijn moeder prinses Irene en Carlos tenslotte leidde zijn zusje naar het altaar. De antieke auto zal couturier Addy van den Krommenacker nog wel kopzorgen hebben bezorgd. Daarin was weinig ruimte voor een kostbare en zeer kwetsbare bruidsjurk.

De jurk heeft een kanten top en een rok bestaande uit lagen van zijden chiffon en organza geappliqueerd met kant. Daarbij is gebruik gemaakt van de originele kant van de bruidsjurk van prinses Irene, die in 1964 in Rome huwde met prins Carlos Hugo van Bourbon-Parma. De kant werd destijds speciaal voor haar vervaardigd in Brugge. Van den Krommenacker en zijn team hebben in Nederland en Italië maandenlang gewerkt om de delicate kant te restaureren en te verwerken in de jurk en de sluier. De ontwerper heeft de jurk de naam ‘Irene’ gegeven, in navolging van de bruidsjurk van Irene die destijds ‘Juliana’ was genoemd. De kleding van de bruidskinderen was van het Italiaanse modehuis Missoni.

* Prinses Irene, prins Carlos en Julia ten Cate

Het effect was betoverend. Het lauwerkransdiadeem maakte het plaatje af. Els Smit schreef er na afloop meteen over op de website Royalglitter. Het was niet de eerste keer dat prinses Carolina dit diadeem droeg, ze verscheen er vorig jaar ook mee op het gala van het huwelijk van Georg Friedrich Prinz von Preussen met Sophie Prinzessin von Isenburg (beiden ook aanwezig in Florence, foto onderaan).

Het diadeem is volgens Smit in de jaren vijftig gekocht door koningin Juliana en prins Bernhard; prinses Beatrix droeg het bij haar achttiende verjaardag en prinses Laurentien leende het voor haar huwelijk met prins Constantijn.

Tijdens de in het Engels gehouden mis – geleid door pater Gregory Brenninkmeijer SJ, samen met de Bennedictijner monnik Dominic Milroy OSB en de prior van de basiliek, Bernardo Gianni OSB – zorgde de zang van het koor uit Chelsea voor een bijzondere sfeer. Niet stijf, maar juist uitbundig en inspirerend. Dat was ook buiten de kerk goed te voelen en horen.

Intrede van de bruid: The Arrival of the Queen of Sheba (G.F. Händel)
Openingslied: Praise to the Holiest in the Height (woorden kardinaal Newman)
Kyrie, Alleluia, Ave Maria, Sanctus (uit de mis van F. Schubert)
Agnus Dei
Tijdens uitreiken communie: Panis Angelicus (C. Franck), Laudate Dominum (W.A. Mozart)
Communielied: Guide Me O Thou Great Redeemer (woorden van Peter Williams)
Domine Fili Unigenite (A.L.Vivaldi)
Slotlied: A toi la Gloire (G.F. Händel)
Bij verlaten kerk: Hallelujah (G.F. Händel), Toccata (T. Dubois)

De plechtigheid – het wisselen van de ringen, het jawoord – bleef buiten het zicht van de buitenwereld. De DKDB viste zelfs een man uit de basiliek die kennelijk stiekem opnamen maakte. Toen bleek ook dat de koninklijke beveiligers (ook de familie Brenninkmeijer had zijn veiligheidsdienst ter plekke, naast de Italianen) een aardig mondje Italiaans spreken.

Niet zo gek natuurlijk gezien het feit dat de Oranjes al een halve eeuw daar vakantievieren, maar niet iets waar je meteen aan denkt. Van het huwelijk zijn overigens voor eigen gebruik wel professionele opnamen gemaakt, door Rudolf Spoor.

En toen gingen de kerkdeuren weer open en verscheen het bruidspaar. Stralend zoals het cliché wil, maar het klopte dit keer ook. Florence lag aan de voeten van Carolina en Albert, letterlijk, al werd het schitterende uitzicht bedorven door de haag verslaggevers en fotografen (ja, inderdaad, ondergetekende stond er ook). Er werd geposeerd, gelachen, en daarna ging het verder over de groene loper die de onderliggende stenen niet geheel afdekte waardoor een paar gasten dreigden te struikelen.

Maar ook hier een ontspannen en vrolijke sfeer, en een zeer benaderbare koninklijke familie. ,,Vanavond al”, antwoordde Máxima op de wens voor een goede reis naar Mexico. Georg Friedrich en Sophie liepen evenals Nicolas Guillermo nog naar de rand van het kerk ‘terras’ om te genieten van de blik over ‘Firenze’, en kort daarna konden belangstellenden nog snel een kijkje nemen in de kerk. Intiem, ingetogen, en fraai versierd. Inderdaad, zoals voor de GPD-kranten geconcludeerd: hier had zo net een écht sprookjeshuwelijk plaatsgevonden.