Luxemburg: een zitplaats met klasse

Het was een ‘aha’ ervaring zaterdag in de kathedraal van Luxemburg. Zo eentje die je niet meer vergeet, maar waarvoor het een halve eeuw heeft geduurd alvorens het spreekwoordelijke kwartje viel. Waarom heet de sleep van een bruidsjurk eigenlijk een sleep? Nou, vraag dat maar aan prinses Stéphanie! Die kon op de rode loper van de kerk nauwelijks vooruit komen.

De prachtige jurk van Elie Saab liet zich niet voorttrekken, en omdat de persplek op een halve meter afstand was van het gangpad kon de worsteling van dichtbij worden aanschouwd. Daarom dus is een sleep ook echt een sleep. En de vraag was meteen waarom de bruidsmeisjes niet ingrepen. Die keken van een afstandje geamuseerd toe. Voor het beeld was het misschien mooier dat de bruid zonder verdere hulp aan de hand van haar broer Jehan naar het altaar schreed, voor het comfort van Stéphanie had het vast anders gemogen.

In de kathedraal dus zaterdag. Een voorrecht en niet op de minste plaats. Direct bij de ingang die het bruidspaar, hun familie en de voornaamste koninklijke gasten via enige sightseeing gebruikten; de entree was tientallen meters verderop, daar stonden ook de fotografen. De B-lijst van vorstelijke gasten, waarover de afgelopen dagen op deze plek al uitvoerig is geschreven, mocht die route niet volgen. Carlos en Annemarie kwamen dus niet in de buurt. Dat was een minpuntje.

Zo dicht op de actie echter, dat was uniek. Koningin Beatrix zei bij binnenkomst ‘goedemorgen’ tegen de haar bekende Nederlandse verslaggevers en ook prins Willem-Alexander en prinses Máxima knikten vriendelijk. Ze waren niet de enigen – de Marokkaanse prinses Lalla Salma was zeer hartelijk, van Letizia kwam een ‘hola’ en Guillaume en Stéphanie beantwoordden bij vertrek de felicitaties.Omdat de vorstelijke genodigden af en toe op elkaar moesten wachten, was oogcontact logisch, al waren er ook die niet op of om keken terwijl ze de kerk betraden of verlieten.

De Luxemburgers hadden ook wel het Zweedse voorbeeld mogen volgen om gasten niet alleen te laten lopen. Er was weliswaar een hoffunctionaris meegestuurd met de VIP-royals, maar die liepen op gepaste afstand. De koninginnen Beatrix en Silvia en prinses Caroline van Hannover – die Monaco vertegenwoordigde, haar broer en zijn vrouw waren op officieel bezoek in Polen – oogden erg eenzaam bij hun wandeling naar hun zitplaatsen voor het altaar.

Caroline zag er bovendien erg doorleefd en moe uit. Alleen op zo’n huweliijksfeest verschijnen is niet leuk. Ze had zoon Andrea moeten meenemen – Astrid en Lorenz van België hadden tenslotte ook zoon Amedeo bij zich.

De zitplaats in de kathedraal bood ondanks de flinke afstand tot het altaar goed zicht op de gebeurtenissen en bovendien waren er ook een paar televisieschermen voor de mensen in de zijbeuken. Omdat de kerkdeur openbleef, was er tevens extra geluid vanaf het nabijgelegen Willem II-plein waar duizenden Luxemburgers de plechtigheid op een groot scherm volgden. Net als op 02-02-02 gebeurde bij het huwelijk van Willem-Alexander en Máxima werd er buiten luid gejuicht toen het bruidspaar ‘Ja ik wil’ had gezegd, en was dat ook in de kerk te horen.

Een koninklijke pechvogel was er ook: prinses Alexandra van Sayn-Wittgenstein-Berleburg. Die werd kennelijk onwel, maar kon op eigen kracht naar achteren te lopen waar ze werd opgevangen door de eerste hulp. Maar: die wilde haar alleen in een rolstoel vervoeren. Met haar hand voor het gezicht en met een zeer opgelaten echtgenoot graaf Jefferson von Pfeil und Klein-Ellguth in haar kielzog, moest ze zich de kerk uit laten rijden. Gelukkig uit het zicht van de camera’s, maar wel pal voor het persvak.

De journalisten – het voorschrift dat geen elektronische hulpmiddelen meegenomen mochten worden of worden gebruikt werd deels genegeerd – hadden het genoegen direct onder het hoofdorgel van de kathedraal te zijn geplaatst. Van het goede voornemen om bijvoorbeeld het Luxemburgse volkslied mee te zingen, kwam dan ook niets terecht. De eigen stem was boven het spelen van het orgel – de organist moet extra gas hebben gegeven, aan de andere kant van de kerk zal het best mooi hebben geklonken – niet te horen. De meezingende congregatie ook niet.

De kerk was niet vol, in tegenstelling tot wat het hof een dag eerder had verteld aan de krant Luxemburger Wort. Het publiek had om toegangskaarten voor de huwelijksmis mogen vragen. Speciaal daarvoor kon daarvoor met het paleis worden gebeld. Al snel bleek de belangstelling – ook uit Nederland – groter dan het aantal beschikbare plaatsen. Veel mensen moesten worden teleurgesteld.

Vreemd derhalve dat naast de persplekken een heel vak – zo’n vijftig of meer stoelen – leeg bleef, terwijl er getuige de misboekjes wel op bezetting daarvan was gerekend. Navraag leverde geen bevredigend antwoord op. Een persoonlijk voordeel was er wel: er bleven nu voldoende boekjes over om aan een aantal vragen daarnaar te kunnen voldoen. Met het boekje was de plechtigheid overigens maar ten dele te volgen. De onderdelen die in het Letzebuergesch werden gedaan, stonden alleen in Engelse vertaling vermeld.

Er was in Luxemburg geen sprake van dat de pers voor het slotlied de kerk uit mocht om het vertrek van het bruidspaar of in dit geval – gezien de geringe afstanden in Luxemburg – ook de balkonscene te zien. Bijna drie kwartier na het vertrek van alle gasten werden ook de journalisten en de ‘gewone Luxemburgers’ vrijgelaten. Maar ook nu gebeurde dat met enige klasse: iedereen mocht de koninklijke route lopen en buiten stond de erewacht nog altijd in de brandende zon opgesteld om ook de laatste gasten eer te betonen.

© RB Hans Jacobs; Foto: © DPP Patrick van Katwijk; Cour-grandducale

Comments

[Geplaatst door: Hr. L.H.M. Peters]

Dat alleen over die loper: had niet mogen gebeuren. Het was eenzaam maar niet alleen.
En dan nog een keer: H.K.H. Prinses Máxima, werkelijk grandioos, de grandeur van H.M. Koningin Juliana. En zag u de oorbellen en de broche. Een gedemonteerd diadeem. Absolute klasse. En dat twee keer. Top.
Carlos en Annemarie kwamen niet in de buurt schrijft u. Maar goed ook. Alleen de broche (van Koningin Emma, uit de nalatenschap van H.M. Koningin Juliana) was goed!
En dan de bruid: tot nu toe ging ik voor Koningin Fabiola als de allermooiste bruid. Maar ze is nu ingehaald. Werkelijk prachtig.